Groene of Willibrord Kerk Oegstgeest - Stichting Begraafplaats Groene Kerk

Vandaag mocht ik een beeldpresentatie verzorgen tijdens een uitvaartdienst in dit mooie kerkje. Daarna was er condoleance in het Willibrords Erf. Hantie Maris heeft alles begeleid, van de muziek tijdens de dienst tot en met de verzorging tijdens de condoleance. Hantie en haar team hebben dit fantastisch gedaan! Zelfs wanneer er op het allerlaatste moment wijzigingen doorkomen m.b.t. de muziek; Hantie maak je niet gek. Zij is professioneel, straalt rust uit en heeft plezier in haar werk.
Ik kom vaker professioneel bij uitvaartgelegenheden en daarom weet ik hoe belangrijk een prettige en flexibele werkhouding is.
Het Groene Kerkje is aan te raden vanwege het mooie kerkje, de ligging en het vrij parkeren, niet te groot, niet te koud, goede muziekinstallatie en de faciliteiten in het Willibrords Erf zijn prima in orde. Maar boven alles, het valt en staat met de mensen die het werk verrichten en het team van Hantie staat haar mannetje, haar kun je dit rustig toevertrouwen.

mooie, historische begraafplaats & kerkje (de groene kerk of Willibrordkerk)bye Oestgeest (oude spelling).

Fijne ervaringen met begrafenis van mijn moeder en familieleden, vooral in combinatie met de herdenking in de Groene Kerk.

Such a Beautiful church its a piece of history.

Het kerkje is in de wijde omgeving naast enkele oude panden in de nabijgelegen Dorpsstraat aan de overkant van het Oegstgeester Kanaal als een van de best bewaarde oude monumentale gebouwen in de regio te benoemen. Het kerkje vindt zijn allereerste oorsprong al in het jaar 740. De Romeinen hadden ´hun kont nog niet gekeerd´ of hups daar waren ´de nieuwe gelovigen´. Hoewel geloof ons veel goeds gebracht heeft waag ik me er zelf toch maar niet aan. Een kort verblijf binnen deze kerk, of zelfs buiten de kerk op de flinke begraafplaats die eromheen ligt, biedt aan een niet gelovige persoon, dus iemand zoals ik, toch een zeker euforisch gevoel. Een sentiment dat moeilijk te omschrijven is maar wat de gelovige zelf waarschijnlijk vertaalt als ´zaligheid´. Ikzelf koppel dat gevoel meestal aan de twijfel of ik nu eigenlijk wel of niet besta. ´Bestaan of niet dat blijft de vraag´ maar zalig blijft zo'n bezoekje daar voor mij zeker want Frans ligt daar. Voor een tijdje dan want het is een dure plek en Frans was niet rijk in contanten maar wel in ´uiting en expressie´, kwaliteiten die hem een leven lang maar weinig opleverden. In financieel opzicht dan. Frans had net als ikzelf te maken met een soms volledig op hol slaande geest. En waar ik mezelf slechts bijzonder acht leek Frans mij altijd geniaal. Zo kon Frans op meesterlijke wijze in enkele pennenstreken komische ratten in penibele situaties op een bierviltje tekenen en tijdens dat tekenen rookte hij dan altijd als een ketter waardoor zijn leven dusdanig bekort werd dat hij al vroeg naar het Groene kerkje verhuisde. Op een mooie dag neem ik daar vaak nog eens een kijkje, je blijft toch in zekere zin nog even bestaan wanneer je nog bezocht wordt. Echter, ik ben nu, sinds Frans zijn dood slechts luttele jaren terug, de enige die hem nog bezoekt. Dat feit schenkt me vreemd genoeg toch ook weer moed en wel omdat het me  grote zekerheid schenkt over mijn eigen toekomst onder de grond. Misschien zijn begraafplaatsen daarom wel zo sereen, omdat je dan de zekerheid hebt dat je er eindelijk met rust gelaten wordt. Ja, op mijn steen komt te staan: ´Ik ben weg´.